مرغ وخروس نژاد لاری

مرغ وخروس نژاد لاری

Lari

 منشاء نژاد مرغ و خروس لاری منصوب به منطقه لار در استان فارس در کشور ایران می باشد، از این رو نام آن را لاری نهادند. نژاد لاری از نژادهای سنگین وزن و جنگجو است و از لحاظ ظاهری شباهت زیادی به نژاد مرغ و خروس مالای و نژاد مرغ و خروس  کورنیش دارد.

 

 

شکل عمومی استایل بدن در نژاد مرغ و خروس لاری با تمام نژادهای دیگر متفاوت است و به طور کلی بدن بلند و کشیده و تنومند، سینه پهن، عمیق و پر گوشت، گوشت سینه سفت و پر پشت، پهن و دارای شیب از جلو به عقب می باشد، بالها محکم و به بدن چسبیده، پرهای دم با زاویه ۴۵ درجه بالاتر از امتداد پشت قرار گرفته است، ساق پا با زاویه ملایمی به ران متصل شده است و از این رو به طور کلی شکل ویژه ای به بدن این نژاد می دهد.

 

رشد سر نسبت به بدن کوچک به نظر می رسد و فرم سر به اصطلاح ماری شکل(گردن بلند و کشیده) می باشد، تاج اغلب در انواع اصیل توت فرنگی شکل و گردویی است، چشم ها درخشان عقابی و نارنجی رنگ بوده، رشد تاج و ریش اغلب کم است، تاج در خروس ها  قرمز تیره و در مرغ ها قرمز معمولی و لاله گوش در تمام انواع این نژاد قرمز رنگ است، منقار کوتاه، بسیار محکم و زرد رنگ است و در بعضی انواع  لکه های قهوه ای رنگ در منقار بالایی وجود دارد، گردن نسبتاً بلند و استوانه ای و انتهای آن تقریباً در بدن فرو رفته است.

 

قلم پا کلفت و بلند بوده و رنگ آن اغلب در انواع اصیل زرد مایل به قهوه ای و در برخی انواع قهوه ای پر رنگ وحتی تیره می باشد، پنجه ها پهن و دارای چهار انگشت است.

 

 لاری سفید

 

 

 

 

 

تارخچه:

بعضی از محققین معتقدند منشاء پیدایش نژاد مرغ و خروس لاری ایرانی مربوط است به ملوانان و دریانوردان انگلیسی که زمان توقف کشتی های تجاری خود در بنادر و سواحل خلیج فارس، تعدادی از مرغ و خروس های نژاد مالای که همراه داشتند به اهالی و مردم بومی آن مناطق فروخته اند و از این رو نژاد لاری امروزی از اجداد مرغ و خروس مالای که در این اقلیم ساکن گشته اند به وجود آمده است.

 

 

مرغ و خروس لاری  در انواع جهش رنگی زیر موجود می باشد.

لاری قرمز:

مهمترین و اصیل ترین گونه این نژاد را تشکیل می دهد  رنگ پر و بال خروس درخشنده و زرد رنگ و لکه های سیاه در پر و بال و مخصوصاً در زیر شکم و بالهاست پرهای دم در قاعده قرمز و در انتها سیاه است و به طورکلی رنگ مرغ ها روشن تر از رنگ خروس ها می باشد.

 

لاری قهوه ای:

منظره عمومی پرها قهوه ای و اغلب  رگه های سیاه در آنها دیده می شود و رنگ پرهای سینه سیاه تر از رنگ قسمت های دیگر بدن است  در این نوع معمولاً بر عکس نوع قبلی  رنگ خروس ها روشن تر از رنگ مرغ ها می باشد.

 

لاری سفید و گل باقالی :

رنگ سفید در بعضی لاری موجود می باشد البته رنگ سفید نادر است، زیرا اغلب دارای نوارها و لکه های سیاه طوسی و زرد هستند این نوارها بیشتر در پرهای پشت  بالا  شانه و گردن وجود دارد.
انواع مختلف از مرغ لاری علاوه بر موارد فوق ذکر شده وجود دارد که معروف ترین آنها عبارت است از لاری ابرش، لاری صابونی، لاری زیره ای، لاری سفید و… وجود دارد، که سیاه می باشند.

 

 

خصوصیات ظاهری:

نژاد لاری از نظر کلی جزء نژادهای سنگین است. رشد و رویش پرها در بین این گروه سریع می باشد ولی در ابتدا کند و بعد از سن سه ماهگی از سرعت رشد نسبی خوبی برخوردار می شود.
وزن مرغا های لاری بالغ حدود ۳ تا ۴ کیلوگرم و وزن خروس های لاری در حدود ۴ تا ۵ کیلوگرم به بالا می باشد. در خروس های مسن وزن گاهی به ۶ تا ۶/۵ کیلوگرم و بیشتر هم می رسد.

 

سن بلوغ جنسی و تخمگذاری اغلب در ۷ ماهگی(۲۷ تا ۲۸ هفتگی) بوده و تخمگذاری با تخم مرغ های ریز شروع می شود.  تخمگذاری در این نژاد کم می باشد و تولید تخم مرغ سالیانه بین ۶۰ تا ۸۰ عدد (حدود ۱۸درصد) با وزن متوسط هر تخم مرغ ۵۰گرم می باشد.

 

 تخم مرغ به رنگ کرم تا قهوه ای تیره و به شکل بیضی کشیده و با پوسته ای نسبتاً ضخیم است.  ضریب تبدیل غذایی بسیار نامطلوب می باشد، به طوری که در مقابل حدود ۲۰ کیلوگرم غذای مصرفی یک کیلوگرم تخم مرغ تولید می شود، گوشت و تخم مرغ آنها دارای طعمی مطلوب بوده ولی در سنین پایین از گوشت خوبی برخوردار نمی باشند.

 

دفعات کرچی در این نژاد زیاد است و معمولاً در سال ۲ تا ۳ بار کرچی در بین این مرغان دیده می شود(به تولید هر ۲۰ تا ۲۵ عدد تخم مرغ حالت کرچی پدیدار می شود) ولی اصولا نسبت تخم های خوابانیده در زیر خود و جوجه ها مادران خوبی نیستند.

 

خروس لاری

 

 

محل نگهداری:

مرغ و خروس نژاد لاری بسیار بزرگ جثه و سنگین وزن می باشند از این رو حداعقل فضا برای نگهداری یک جفت مرغ و خروس لاری به طوری که بتوانند آزادانه فعالیت زیستی و تولید مثلی داشته باشند حداعقل ۱۰ متر مربع به بالا می باشد، همچنین بستر محل نگهداری باید از کاه و علوفه خشک و یا خاک و ماسه مناسب پوشیده شود تا از آسیب دیدگی انگشتان و کجی آن جلوگیری شود.

 

 

تغذیه:

بهترین جیره غذایی، انواع دانه های مصرفی پرندگان و ماکیان، دانه پارس به همراه کنسانتره و سبزیجات تازه  می باشد.

مرغ و خروس نژاد سبرایت (مینیاتوری)

مرغ و خروس نژاد سبرایت

Sebright Fowl

این نژاد از ماکیان از دسته مرغ و خروس های انگلیسی محصوب می شوند ولی از لحاظ تجاری توجیه اقتصادی نداشته و به عنوان مرغ و خروس زینتی به خصوص در بین مردم انگلیس مورد اقبال زیادی هستند. از خصوصیات مرغ و خروس سبرایت به عنوان پرنده زینتی می توان به چشم های زیبای آن اشاره کرد.

 

 

بر اثر تلاش های سر جان سبراگت، کلوب سبرایت در سال ۱۸۰۰ میلادی تاسیس شد و در نتیجه تلاش های بی پایان در امر تکثیر، پرورش و اصلاح نژاد، مرغ و خروس نژاد سبرایت به وجود آمد از این رو نام سبرایت را بر این نژاد نهادند.

 

مرغ و خروس نژاد سبرایت(سبراگت) که به نام مرغ و خروس مینیاتوری و جنگجوی سبرایت و سبرایت جنگلی شهرت یافته است. این نژاد زیبا دارای جثه کوچک و بسیار سریع، چابک و شلوغ می باشد، خروس های این نژاد همواره با دیگر خروسها و حتی خروسهای نژاد های بزرگتر از خودشان بر سر قلمرو و مرغ ها به نزاع می پردازند از این رو به وی لقب جنگ جو داده اند.

نژاد مرغ و خروس سبرایت(مینیاتوری) دو واریته اصلی به نام سبرایت نقره ای که به رنگ سفید به همراه خطوط سیاه می باشد و سبرایت طلائی که به رنگ قهوه ای براق به همراه خطوط سیاه می باشد، دارا است البته پرورشدهندگان این نژاد توانسته اند با تکثیر انتخابی جهش های رنگی مختلفی از این نژاد به وجود آورند.

 

مرغ سبراگت(مینیاتوری)نقره ای

خصوصیات ظاهری:

مرغ و خروس نژاد سبرایت دارای جثه کوچک است، وزن خروس سبرایت ۸۰۰ گرم و مرغ سبرایت در حدود ۶۵۰ گرم می باشد و دارای خصوصیاتی همچون تاج گلسرخی(چهل تاج)، تاج گوشتی است که در جلو پهن است و با شیب تندی به عقب باریک می شود. همچنین این نژاد در بین تمامی نژادهای زینتی زیباترین چشم ها را دارا است.

 

 

محل نگهداری:

جهت نگهداری مرغ و خروس سبرایت بستری پوشیده از کاه و پوشال و یا خاک دستی است و حداعقل فضا جهت نگهداری از این نژاد ۶ متر مربع می باشد.

توجه: در صورتی که محل نگهداری از مرغ و خروس کوچک می باشد، بهتر است ارتفاع لانه در حدود ۱۵۰ سانتیمتر در نظر گرفته شود تا از بال زدن بی مورد پرنده و برخورد با دیواره های لانه و صدمه دیدن پرنده اجتناب شود.

 

مرغ مینیاتوری نقره ای

 

مرغ سبرایت(مینیاتوری) طلایی, مشکی و شکلاتی

 

 

تغذیه:

جهت تغذیه مرغ و خروس سبرایت می توان از انواع دانه غلات به خصوص دان صنعتی مرغداری، گندم، ارزن و… و کنسانتره و سبزیجات بهره برد.

 

 

سن بلوغ: ۶ ماهگی است.

 

تعداد تخمگذاری： در سال: ۱۲۰ تا ۱۸۰ تخم مرغ می باشد.

 

زمان در آمدن جوجه ها از تخم: ۲۰ تا ۲۱ روز بعد از خوابیدن مادر بر روی تخمها می باشد.

 

مرغ و خروس نژاد ابریشمی

مرغ و خروس نژاد ابریشمی

 Silkies Fowl

منشاء مرغ و خروس نژاد ابریشمی(سیلکی) کشور چین می باشد. این نژاد آسیایی از دسته مرغ و خروس های زینتی به شمار می روند. این مرغ و خروس ها دارای جثه متوسط و واجد پرهایی با فرم خاص به سان الیاف ابریشم و مویی مانند می باشد از این رو به مرغ و خروس ابریشمی، مرغ و خروس مویی نیز گفته می شود.

 

 

مرغ و خروس های ابریشمی بسیار آرام و بی آزار بوده و به علت فرم خاص پرها توانایی پریدن زیاد ندارند به این علت نگهداری از آنها آسان است. همچنین مرغ های ابریشمی تخمگذاران و مادرانی با غریزه قوی می باشند، به خاطر خصوصیات مثبت این نژاد، مرغ و خروس های ابریشمی از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار هستند.

 

مرغ و خروس ابریشمی آمریکایی

 

پراکندگی:

پراکندگی نژاد ابریشمی در کشورهای چین، ژاپن، جاوا، سیلان، جزایر فیلیپین و احتمالاً هندوستان می باشد.

 

تاریخچه:

عقاید گوناگونی درمورد این نژاد موجود است مثلا این که چهار هزارسال پیش مغول ها سیلکی ها را در دامنه های هیمالیا یافتند و با خود به شمال چین بردند و یا اینکه منشاء پیدایش این نژاد کشور چین، ژاپن و هند است.

 

مارکوپولو درگزارشهای سف راول خود این مرغ و خروسها را سیلکی نامید و که چگونه این ماکیان مثل جوجه های سیاه بوده و بی شباهت به گربه نیز نبودند و بهترین تخم مرغ ها را می گذاشتند.

مرغ و خروس ابریشمی(سیلکی) در طی سالهای ۱۶۰۰ میلادی تا ۱۷۰۰ میلادی وارد اروپا شد.

 

نژاد سیلکی

 

خصوصیات ظاهری:

نژاد ابریشمی دارای جثه نسبتاً کوچک تا متوسط است با سری به شکل میوه توت فرنگی، گوشت به رنگ کبود و در نوع اصیل آن در هر پا واجد پنج انگشت می باشد و ساق پا توسط پرهای انبوه پوشیده شده است. خروسهای ابریشمی دارای وزن ۱٫۳۵ کیلوگرم و مرغهای ابریشمی دارای وزن در حدود ۹۰۰ گرم می باشند. از خصوصیات منحصر به فرد نژاد ابریشمی پرهای با فرمی خاص مویی مانند و به سان الیاف ابریشمی است.

 

مرغ و خروس سیلکی(ابریشمی) در چند سویه و جهش رنگی به نام های، ۱٫سیلکی سفید(WHITE SILKIES) 2.سیلکی سیاه(BLACK SILKIES) 3.سیلکی براق(BUFF SILKIES) 4.سیلکی آبی(BLUE SILKIES) 5.سیلکی نقره ای(SILVER SILKIES) موجود می باشد.

 

مرغ و خروس ابریشمی در بازار در دو تیپ ابریشمی فرانسوی(با تاج و گوشواره به رنگ کبود) و ابریشمی آمریکایی(با تاج و گوشواره به رنگ سرخ) موجود است که البته نوع مرغ و خروس ابریشمی فرانسوی از اغبال و محبوبیت و اصالت بیشتری برخوردار است.

خروس ابریشمی

خروس ابریشمی آمریکایی

 

محل نگهداری:

مرغ و خروس نژاد ابریشمی ماکیان آرام و بی آزاری بوده و به علت فرم خاص پرها توانایی پر زدن زیادی ندارند از این رو نگهداری از آنها آسان است. جهت نگهداری از یک جفت مرغ و خروس ابریشمی به فضایی معادل حداعقل ۶متر مربع نیاز است همچنین برای حفظ پرنده از رطوبت و مراقبت از پرها به خصوص پرهای ناحیه پا، بستر محل نگهداری باید پوشیده از کاه و کلش و یا علوف خشک باشد.

 

مرغ و خروس ابریشمی قرمز

 

  

 

 

تغذیه :

در تغذیه از این ماکیان می توان از انواع دانه غلات به خصوص دان صنعتی مرغداری و کنسانتره ماکیان به همراه سبزیجات تازه استفاده کرد.

 

 

 

سن بلوغ :

سن بلوغ در حدود ۵ تا ۶ ماهگی است.

 

 

فصل جفت گیری :

در شرایط مناسب در تمام فصول سالامکان تخمگذاری وجود دارد.

 

 

تعداد تخم گذاری در هرسال:

تعداد تخمگذاری در یک سال ۱۸۰ عدد تخم مرغ می باشد.

 

 

مدت ز مان تولد جوجه ها:

زمان جوجه در آوری، ۲۰ تا ۲۱ روز بعد از خوابیدن مرغ روی تخمها است.

 

 

مرغ و خروس نژاد جاپانیز

مرغ و خروس نژاد جاپانیز

Japanese chicken

مرغ و خروس نژاد ژاپنی(جاپانیز ، جاپانست ، جاپونیز) از لحاط جثه و شکل ظاهری شبیه به مرغ و خروس نژاد سبرایت(مینیاتوری) می باشد، پیدایش این نژاد به سال۱۷۰۰میلادی و به کشور ژاپن باز می گردد.

 

 

مشخصات ظاهری:

از مشخصات این گونه ماکیان، مرغ و خروس زینتی می توان به جثه کوچک این نژاد اشاره کرد، وزن در نژاد ژاپانست (۸۰۰ تا ۱۲۰۰ گرم) است.

 

خروس های جاپانیز دارای سینه پهن و بزرگ و متمایل به جلو بوده به طوری که دم بسیار بالاتر نسبت به سینه اش قرار می گیرد، پاها در این نژاد مرغ زینتی نسبت به کل بدن بسیار کوتاه است به طوری که زیر بدن وی پنهان می شود و فاقد پر می باشد و در انواع رنگها موجود است.

 

 

تغذیه:

جهت تغذیه مرغ و خروس نژاد جاپانیز می توان از انواع دانه های غلات مانند گندم، ارزن و..  مخصوصاً دان مرغداری و کنسانتره به همراه سبزیجات تازه بهره جست.

 

 

سن بلوغ:

سن بلوغ در حدود ۶ ماهگی است.

 

تعداد تخمگذاری：

تعداد تخمگذاری در سال در حدود۱۸۰ تخم می باشد.

 

زمان در آمدن جوجه از تخم:

۲۰ تا ۲۱ روز بعد از خوابیدن مادر بر روی تخمها است.

 

مرغ جاپونیز

 

محل نگهداری:

برای نگهداری این نژاد مرغ و خروس بستر توری یا پوشیده شده از ماسه ، کاه و کلش و علوفه و… می باشد. حد اعقل فضای جهت نگهداری از یک جفت مرغ و خروس پونیکس ۶ متر مربع به بالا است، این حداعقل فضا برای حفظ سلامتی و همچنین فعالیت تولید مثل الزامی است.

 

درصورتی که فضای محل نگهداری کوچک است بهتر است سقف محل نگهداری در حدود ۱/۵  متر در نظر گرفته شود تا از پر زدن و برخورد با دیواره های محل نگهداری و صدمه دیدن پرنده جلوگیری شود.

مرغ و خروس نژاد کوشین

مرغ و خروس نژاد کوشین

Cochin Fowl

منشا پیدایش مرغ و خروس نژاد کوچین شانگهای چین می باشد و به نامهای مرغ شانگهای و مرغ کوشین نیز شهرت دارد. نژاد کوشین جثه سنگینی دارد، رشد سینه در این نژاد کم است و سینه کوتاه می باشد، در نواحی ساق پا واجد پرهای فرآوانی می باشد.

 

 

این نژاد مرغ و خروس زینتی دارای انواع مختلفی به نامهای: کوچین سفید، کوچین سیاه، کوچین حنائی، کوچین کبکی، کوچین نقره ای قیطانی، کوچین طلائی قیطانی، کوچین آبی و کوچین قهوه ای می باشد. این نژاد مرغ و خروس زینتی در انگلستان ، بلژیک و آلمان طرفداران زیادی دارد. 

 

 

وزن و اندازه:

وزن خروسها در حدود ۵کیلوگرم و وزن مرغها درحدود ۸/۳ کیلو گرم می باشد. تعداد تخمگذاری در این نژاد کم می باشد

 

مرغ وخروس کوچینCochin

 

تاریخچه:

پیدایش این نژاد به دوره پیروان(کونگ فوتسی و لئوتسی)که روح اجدادشان راعبادت کرده و به ابدی بودن آنان اعتقاد داشتند برمی گردد. درفرهنگ چین، کوچین ها به عنوان غذای مخصوص میهمانان، دوستان و حتی به عنوان هدیه به دوستان و مسافران هدیه می شد.

 

خروس کوچینCochin

 

محل نگهداری:

حداعقل فضا برای نگهداری یک جفت مرغ و خروس برهما ۱۰ متر مربع به بالا می باشد، گفتی است هرچه فضای بیشتری در اختیار پرنده باشد جهت فعالیتهای زیستی و تولید مثل مناسبتر است، هر چند در فضا های کوچکتر از ابعاد ذکر شده نیز امکان نگهداری وجود دارد.

 

توجه: در صورتی که فضای محل نگهداری از مرغ و خروس کوچک می باشد بهتر است سقف محل نگهداری کوتاه در حدود۱۵۰ سانتیمتر در نظر گرفته شود تا از پرواز و بال زدن بی مورد و برخورد با دیواره های محل نگهداری، صدمه و ایجاد شکستگی در پرها جلو گیری شود.

 

بستر:

بهترین مواد برای بستر محل نگهداری با توجه به اینکه ماکیانی همچون مرغ و خروس کوچین نسبت به رطوبت و سرما حساس می باشند، بستری پوشیده شده از کاه و کلش یا علوفه خشک و ماسه و… می باشد.

 

مرغ وخروس کوچین,کوشین Cochin

 

تغذیه:

انواع دانه ها به خصوص دان پرورشی ماکیان(دان مرغ داری) ، کنسانتره، گندم، جو، ذرت و غیره و سبزیجات تازه می باشد.

 

 

سن بوغ: ۶ ماهگی است.

 

تعداد تخمگذاری در سال: ۱۲۰ تا ۱۵۰ عدد تخم مرغ می باشد.

 

زمان در آمدن جوجه ها از تخم: ۲۱ روز بعد از خوابیدن مرغ روی تخمها است.

 

مرغ و خروس نژاد فونیکس(ققنوس)

مرغ و خروس نژاد فونیکس(ققنوس)

Phoenix Fowl

مرغ و خروس نژاد فنیکس  یکی از جذابترین نژادهای مرغ زینتی به شمار می رود این نژاد دارای جثه متوسط بوده، البته مرغان کوچک جثه تر نیز موجود هستند که از لحاظ استاندارد قابل قبول است.

 

این نژاد ماکیان از نظر تولید گوشت و تخم مرغ توجیه اقتصادی نداشته و به عنوان مرغ و خروس زینتی مورد توجه قرار دارند، از جذابیت های نژاد فینیکس به عنوان مرغ و خروس زینتی می توان به دم بلند و بسیار زیبای خروسهای این نژاد اشاره کرد، دم در خروس های نژاد فینیکس در حدود ۳فونت و حتی خیلی بلندتر در حدود ۴ تا ۵ فوت و داسی شکل می باشد به طور که از پشت به زمین می افتد.

 

این نژاد مرغان ماکی زینتی بسیار آرام  بوده و از لحاظ ظاهری شبیه به نژاد مرغ یوکوهاما و آناگادوری می باشند و نسبت به مرغ و خروس های نژادهای دیگر، از توانایی پرواز خوبی برخوردار هستند، به خصوص خروسهای فینیکس که توانایی پرواز بیشتری دارا می باشند. همچنین صدای خروسها این نژاد بلند می باشد.

 

مرغ و خروس فونیکس  Phoenix Fowl

در بسیاری از مغالات غربی در مورد نژاد فینیکس وی را با نامهای “فونیکس phoenix” و “ققنوس” نیز اشاره شده است.

مرغ و خروس نژاد فینیکس دارای قدمت طولانی می باشند قدمت این نژاد در حدود ۱۰۰۰سال پیش و به کشور ژاپن بر می گردد.

 

خروس فینیکس سفید   Phoenix Fowl

 

نژاد فینیکس بعد از جنگ جهانی دوم در کشور آلمان توسعه یافت، این نژاد توسط آمیزش گذینشی و انتخابی با نژاد آناگادروی (Onagadori) که شباهت زیاد به نژاد فنیکس دارد و اغلب مردم آن را با مرغ نژاد فنیکس اشتباه می گیرند، پرورش داده شد که حاصل ان به وجود آمدن مرغ و خروس فینیکس مدرن امروزی که دارای دم بلند در حدود ۴ تا ۵ فوت است، شده ولی نه به بلندی آناگادوری ها که دم بلند آنها در حدود ۱۵ فوت می رسد.

 

مرغ نژاد فینیکس در سال ۱۹۶۵ در انجمن طیور کشور آمریکا شناخته شده و در سال ۱۹۷۴ به کمال رسید و استاندارد آن به رسمیت شناخته شده است.

 

مرغ و خروس فونیکس, ققنوس  Phoenix Fowl

 

مرغ نژاد فینیکس(ققنوس) در سه رنگ ققنوس طلایی، ققنوس نقره ای و ققنوس سیاه سفید سینه سرخ در انجمن طیور آمریکا به رسمیت شناخته شده است ولی پرورشدهنگان رنگهای متنوع و بیشتری در این نژاد به وجود آورده اند که از جمله می توان به سفید، قرمز، قهوه ا ی، کرم و… اشاره کرد.

 

خروس فونیکس   Phoenix Fowl

 

مرغان فینیکس دارای جثه متوسط و در بعضی موارد کوچک، پاهای به رنگ زرد و لاله گوش سفید و گوشواره و تاج قرمز می باشند، وزن مرغان فینیکس در حدود ۴ پوند و خروس های فینیکس در حدود ۵ پوند می باشد.

 

 اندازه تخم مرغ در نژاد فینیکس کوچک و به رنگ سفید می باشد، جوجه تازه متولد شده این نژاد به رنگ قهوه ای مایل به کرم و زرد همراه با راه راه های قهوه ای تیره در پشت و سر می باشد.

 

 

محل نگهداری:

برای نگهداری یک جفت مرغ و خروس نژاد فینیکس به فضایی حداعقل بالغ بر۱۰متر مربع به بالا نیاز است که برای حفظ سلامتی و فعالیت زیستی الزامی است، فضای کم و قفس کوچک برای این نژاد توصیه نمی شود به خصوص خروس فینیکس که واجد دم بسیار بلندی است که درحدود ۵ فوت نیز رشد می کند و برای حفظ سلامتی پرها و رشت بیشتر و بهتر نیاز به فضای زیاد دارد.

 

مرغ فنیکس نسبتاً به سرما حساس بوده و جهت حفظ سلامتی پرها و در امان ماندن مرغ و خروس ها از رطوبت و سرما، بستر پوشیده شده از پوشال چوب و یا علوفه خشک الزامی است.

 

 توجه: بهتر است برای حفظ جلای پرهای خروسهای این نژاد در محل نگهداری چوب بست و یا درخت مصنوعی تعبیه شود تا مرغ و خروسها روی آن به استراحت بپردازند، در این صورت از کثیف شدن و شکستگی پرهای نواحی دم خروسها بیشتر محافظت می شود.

 

تغذیه:

از انواع دانه های خوراکی، دانه غلات، دان مرغداری، کنسانتره، سبزیجات تازه می باشد.

 

 

سن بوغ: در حدود شش تا هفت ماهگی است.

زمان در آمدن جوجه ها از تخم: ۲۰ تا ۲۱ روز بعد از خوابیدن مادر روی تخمها است.

 

مرغ و خروس نژاد براهما

مرغ و خروس نژاد براهما

Brahmas chicken

 

مشاهده اولین مرغ و خروس های نژاد برهما(امپراتور)، به فرهنگ براهما هندوها باز می گردد، این نژاد مرغ و خروس به منطقه براهما پوترا هندوستان منصوب می باشد.

نژاد برهما برای اولین بار در سال ۱۸۴۰ میلادی به آمریکا و در سال ۱۸۵۳ میلادی به انگلستان راه یافت و در سال ۱۸۷۴ میلادی استاندارد نژاد آن به ثبت رسید.

 

 

نژاد امپراطور دارای خصوصیات نژادی همچون جثه بزرگ و سنگین هیکل متناسب، موزون و تاج نخودی شکل است، وجود پر در ساق پا و پنجه پا مشهود است.

مرغ وخروس برهما(امپراطور) در سه جهش رنگی روشن ، تیره و نخودی موجود است و رنگ روشن از شمار بیشتری برخوردار است.

 

امپراتور, برهما   Brahmas chicken

 

وزن و اندازه:

وزن خروس های برهما در حدود ۵کیلوگرم و وزن مرغ های برهما درحدود۳/۸کیلو گرم می باشد.

 

 

تغذیه:

انواع دانه ها به خصوص دان پرورشی ماکیان(دان مرغ داری)کنسانتره وسبزیجات تازه.

 

مرغ برهما   Brahmas chicken

 

محل نگهداری:

حداعقل فضا برای نگهداری از یک جفت مرغ و خروس امپراطور، فضایی درحدود۱۰ مترمربع و بستر پوشیده شده از شن و خاک نرم یا پوشال و کلش و… می باشد.

توجه: هرچه فضای نگهداری بزرگتر باشد جهت حفظ سلامتی، فعالیت زیستی و تولید مثلی مناسب تر است. درصورتی که محل نگهداری حداعقل فضا را دارا می باشد، بهتر است ارتفاع در حدود ۱۵۰ سانتیمتر در نظر گرفته شود تا از پر زدن و پرواز پرنده و برخورد با دیوارهای محل نگهداری و شکستگی و آسیب دیدگی پرهای پرنده جلوگیری شود.

 

سن بلوغ:۶ماهگی

تعداد تخم ها دریک سال:

درحدود۱۲۰تا۱۵۰عدد تخم مرغ می باشد. رنگ تخمها قهوه ای می باشد.

درصورت شرایط خوب تغذیه ای واب وهوایی درطول سال امکان تخمگذاری ادامه پیدامی کند.

 

مرغ و خروس برهما,امپراتور

مرغ و خروس نژاد لهستانی

مرغ و خروس نژاد لهستانی

Polish Fowl

گونه مرغ و خروس نژاد لهستانی از شناخته شده ترین و محبوبترین نژادهای ماکیان زینتی محسوب می شود. گونه لهستانی دارای قدمت وسابقه طولانی می باشد، نژاد لهستانی در سال ۱۴۷۵میلادی در شمال لهستان شناسایی شده و از آن زمان تا کنون دست نخورده و خالص باقی مانده است. کشور لهستان همواره صادر کننده و پشتیبان مرغ و خروس نژاد لهستان بوده است.

 

لهستانی   Polish Fowl

 

خصوصیات نژادی:

نژاد لهستانی با جثه متوسط، واجد کاکلی انبوه و چتری مانند، از پر بر روی سر و پاهای فاقد پر می باشد. وزن خروس های لهستانی ۲/۷ کیلوگرم و وزن مرغ های لهستانی ۳/۲ کیلوگرم است. و در انواع جهش رنگی شامل لهستانی سیاه یال سفید(White crested black polis)، لهستانی آبی یال سفید(White crested blue polish)، لهستانی فاخته یال سفید(White crested Cuckoo polish)، لهستانی سفید یال سفید(White crested White polis)، لهستانی خالدار یال سفید(White crested Mottled polish)، لهستانی آبی قیطانی یال سفید(White crested Blue Laced polish)، لهستانی ریشدار طلائی(Bearded Golden polish)، لهستانی ریشدار نقره ای(Bearded Silver polish)، لهستانی ریشدار سفید(Bearded White polish)، لهستانی ریشدار حنائی قیطانی(Bearded Buff Laced polish)، لهستانی حنائی قیطونی(Buff Laced polish)، لهستانی قیطانی تمام آبی رنگ(All blue Laced polish) موجود می باشد.

l

محل نگهداری:

محل مناسب برای نگهداری از یک جفت مرغ و خروس لهستانی بستر پوشیده شده از کاه و کلش، علوفه خشک و یا خاک دستی می باشد، ابعاد مناسب محل نگهداری حداعقل۶ متر مربع باید باشد. در ضمن اگر فضای نگهداری کوچک است بهتر است سقف ۵/۱ متر در نظر گرفته شود تا از پر زدن پرنده و برخورد با دیواره های محل نگهداری و آسیب دیدگی پرنده جلوگیری شود.

مرغ لهستانی   Polish Fowl

 

تغذیه:

بهترین جیره غذایی شامل انواع دانه غلات، دان مرغداری، کنسانتره و سبزیجات تازه می باشد.

 

 سن بلوغ: در حدود ۶ ماهگی.

تعداد تخمگذاری در سال: ۱۲۰ تا ۱۸۰ عدد تخم مرغ.

زمان جوجه درآوری: ۲۰ تا ۲۱ روز بعد از خوابیدن مادر روی تخمها.

 

 

مرغ و خروس نژاد مرندی

مرغ و خروس نژاد مرندی

 

مرغ و خروس نژاد مرندی جزء دسته مرغ های آسیایی و از بهترین و شناخته شده ترین نژاد مرغ بومی کشور ایران به شمار می رود. این نژاد توانسته خود را به خوبی با اقلیم سرد کوهستانی نواحی شمال غربی کشور، منطقه آذربایجان و به خصوص منطقه مرند وقف دهد، به طوری که حتی رنگ پوشش پرهای بدن که به رنگ سیاه است، خود نوعی انطباق با شرایط آب و هوایی سرد و سخت آن منطقه است، زیرا رنگ سیاه نسبتاً نور خورشید را بیشتر جذب و گرما را کمتر از دست میدهد.

 

 

مرغ و خروس مرندی نژادی دو منظوره است. این نژاد از لحاظ تولید گوشت و همچنین از لحاظ تولید تخم مرغ از بهترین نژادهای تخمگذار به شمار می رود از اینرو بین مردم آذربایجان و دیگر نواحی بسیار محبوب است. همچنین از قابلیت های این نژاد می توان به نیاز به غذای کم و تحمل بالای سرما اشاره کرد.

 

مرغ نژاد مرندی

این نژاد مرغ و خروس در منطقه مرند از قدمت طولانی برخوردار است و بنا به اعتقاد بعضی از محققین با نژاد ارولوف روسی در قرابت است هر چند به نظر می رسد اثباط این موضوع مشکل باشد.

 

نژاد مرغ و خروس مرندی از لحاظ شکل ظاهری و وجود پر در نواهی پا و ساق پا و ریش زیبا به عنوان مرغ و خروس زینتی بین ایرانی ها محبوبیت زیادی دارد و متاسفانه امروزه به علت بی توجهی، آمیختگی این نژاد با دیگر نژادها، عدم برنامه اصلاح نژاد صحیح و حفظ این نژاد، مرغان مرندی درحال انقراض بوده و تعداد کمی از نوع اصیل آن درنواحی مرند و یا در دست دوستداران مرغ مرندی موجود است.

 

نژاد مرغ مرندی

 

خصوصیات نژاد مرغ مرندی عبارتنداز:

 نژاد مرغ و خروس مرندی دارای جثه متوسط می باشد. وزن خروس های مرندی بالغ در حدود ۵/۲ تا ۳ کیلو گرم و مرغ های مرندی بالغ در حدود ۲ تا ۲/۲ کیلوگرم می باشد. پوشش پرها به رنگ سیاه یکدست، منقار سیاه یا خاکستری، لاله گوش(گوشواره) به رنگ سفید، تاج ساده و به صورت افراشته و به رنگ قرمز است. ریش متوسط، ساق پا پوشیده از پر و جهت پرها به سمت جلو می باشد. پاها دارای چهار انگشت است.

 

متاسفانه اطلاعات کمی درمورد مرغ مرندی، همچون دیگر نژادهای مرغ بومی ایران موجود است، تنها معدود محققین و کارشناسان دلسوز، دوستدار اقدام به جمع آوری اطلاعات و همچنین اصلاح این نژاد پرداخته اند.

 

البته در سالهای اخیر بعضی از پرورشدهندان توانسته اند جهش های رنگی مختلفی مانند مرغ و خروس مرندی سفید و… از این نژاد به وجود آورند.

مرغ و خروس سلطان

مرغ و خروس نژاد سلطان

موطن اصلی نژاد ، کشور ترکیه می باشد و تاریخ و فرهنگ کشور ترکیه قدمت زیادی دارد به طوری که در زمان امپراطوری عثمانی مرغ و خروس سلطان بین سلاطین و پادشاهان عثمانی بسیار محبوب بوده و از آنها در کاخها و باغهای سلطنتی خود به عنوان پرنده اشرافی و زینتی نگهداری می کردند از اینرو مرغ و خروس سلطان با نام (مرغ وخروس عثمانی) نیز در گذشته شهرت داشته است.

 

 

مرغ و خروس نژاد سلطان از گران بها ترین، با ارزش ترین و نادر ترین نژاد های مرغ و خروس زینتی در دنیا به شمار می رود مرغ و خروس سلطان در سال ۱۸۵۴ برای اولین بار به کشور انگلستان راه یافت و رنگ اصلی آن سفید یکدست بوده و می باشد

 

از آنجایی که پادشاهان عثمانی در کاخ های خود مرغ و خروس سلطان نگهداری می کردند و از آن به عنوان زیور آلات، کالای زینتی و اشرافی استفاده می کردند به طوری که نگهداری انها در کاخ سلاطین عثمانی به افسانه تبدیل شده بود، این نژاد مرغ با نامهای “سلطان مرغان”، “مرغان سلطان”، “مرغان قصر”، “مرغان سلاطین” و بیشتر به “مرغ وخروس سلطان” شهرت یافتند.

 

 نام سلطان برگرفته از نام ترکی(Taook) که ترجمه انگلیسی آن(سلطان) می باشد است.

 

جوجه سلطان , عثمانی sultan FOWI

 

مرغ و  خروس نژاد سلطان از لحاظ خصوصیات ظاهری، فرم، آرایش پر و بال و کاکل بسیار منحصر به فرد است به طوری که این نژاد مرغ و خروس زینتی را نسبت به نژادهای دیگر مرغ و خروس زینتی متمایز می کند تا جایی که مرغ و خروس نژاد سلطان محبوبترین نژاد بین پرورشدهندگان مرغ وخروس زینتی و دوستداران و طرفداران نگهداری از مرغ و خروس های زینتی به شمار می رود. امروزه مرغ و خروس سلطان اصیل، مرغوب و خالص از گرانبهاترین نژاد مرغ و خروس زینتی می باشد.

 

نژاد سلطان   sultan FOWI

 

خصوصیات ظاهری:

مرغ سلطان داری شانه به شکل(V)، سینه بزرگ، ریش و تاج پرپشت و انبوه، بالها بلند که تاحدی رانها را می پوشاند، پاها راست و پوشیه شده از پر انبوه و در هر پا دارای ۵ انگشت می باشد. مرغ و  خروس سلطان اصیل به رنگ سفید می باشد و دارای رانهای تکه تکه آبی است.

 

ولی به علت آمیزش با مرغان لهستانی، رنگهای سیاه وسفید، آبی و… نیز موجود است.

وزن در خروس سلطان ۶ پوند (۳کیلوگرم) و درمرغهای سلطان ۴ پوند (۲کیلوگرم ) است.

نژاد سلطان بسیار آرام است و نسبت به رطوبت بالا حساس است.

 

سلطان , عثمانی   sultan FOWI

 

سلاطین ماکیان (مرغ سلطان) درسال ۱۸۶۷توسط یک زن که مالک جوجه سلطان به رنگ سفید بود به امریکا راه یافت و در سال ۱۸۷۴ توسط انجمن طیور آمریکا به ثبت رسید.

پرورشدهندگان اولیه نژاد مرغ سلطان، وی را با نژاد مرغ لهستانی در آمیختند که حاصل آن مرغان سلطان امروزی می باشد.

 

مرغ سلطان  sultan FOWI

 

تغذیه:

غلات و انواع دانها (دان مرغداری و کنسانتره) و سبزیجات تازه.

 

 

محل نگهداری:

مرغ سلطان بسیار آرام بوده و می توان از وی حتی در فضای کم نگهداری کرد، فضای مناسب نگهداری برای یک جفت از این نژاد حداعقل ۱۰ مترمربع به بالا می باشد که برای فعالیت زیستی، زاد آوری و نیز حفظ سلامتی این ماکیان مناسب است.

 

توجه در صورتی که فضای محل نگهداری از مرغ و خروس سلطان کوچک می باشد بهتر است ارتفاع ۱۵۰ سانتیمتر در نظر گرفته شود تا از پر وبال زدن و پرواز وبرخورد با دیواره های قفس وشکسدگی وصدمه دیدن پرهای پرنده جلوگیری شود.

 

 

مناسبترین پوشش:

بستر پوشیده شده از ماسه، پوشال چوب ، علوف خشک یا بستر توری و… می باشد که برای حفظ سلامتی پرها به خصوص پرهای نواحی پا و جلوگیری از رطوبت مناسب است.